ยัยสมองลีบกับเบ้สุดเลิฟ

ข้อมูลเบื้องต้น

สวัสดีค่ะขอแนะนำเรื่องสั้น ที่ iAmWho ได้แต่งไว้นานแล้วค่ะ 5555 อยากให้ทุกคนได้อ่านกัน ชอบไม่ชอบยังไงคอมเมนต์กันเยอะๆนะคะ ทุกคอมเมนท์ทำให้ iAmWho รู้ข้อบกพร่องของตัวเองและนำไปแก้ไขค่ะ เชิญอ่านได้เลยค่า ^^

หน้าห้อง ม.5/1

ห้องเรียนของนักเรียนระดับท็อปของชั้น ซึ่งผู้ที่ได้อาศัยห้องนี้เรียนมีนายมินเพื่อนสนิทฉันเองอยู่ในนี้ด้วย ฉันยืนอยู่หน้าห้องนายมิน สอดสายตามองเข้าไปในห้องเรียน นี่นะเหรอห้องของคนเรียนเก่ง สะอาด จัดโต๊ะเป็นระเบียบดีนี่ ต่างจากห้องเรียนฉันลิบลับหาคนทำเวรความสะอาดห้องยังไม่ได้เลย ขี้เกียจกันทั้งนั้น (ฉันด้วย)

“นี่ นายมัวทำอะไรอยู่มานี่สิ” ฉันกวักมือเรียกนายมินให้มาหาฉัน แต่ดูเหมือนว่านายมินจะไม่มองฉันเลยสักนิด  

“ฮึ๋ย โมโหชะมัด ฉันพูดกับนายอยู่นะ อย่าทำเป็นเมินฉันเซ่!”          

“เธอพูดกับฉันเหรอ โทษนะไม่ได้ยิน” นายมินพูดอย่างเย็นชาแล้วทำหน้าลอยหน้าลอยตา มันยิ่งทำให้ความโมโหของฉันพรุ่งปรี๊ดเป็นร้อยเท่า ฉันเดินเข้ามาในห้องเรียนของนายมิน ฉันเกลียดที่สุดคือเวลาฉันพูดแล้วไม่มีคนสนใจนี่แหละ       

“เหอะ! นายอยากตายงั้นเหรอ  อ่ะ ถือกระเป๋าให้ฉันด้วย ไอ้ทาส” ฉันโยนกระเป๋านักเรียนให้นายมิน นายมินรับมันไปถืออย่างไม่เต็มใจ แต่ก็ต้องจำยอมถือกระเป๋าให้ฉัน

“ใครเป็นทาสเธอกันยัยสมองลีบ เพราะเธอแท้ๆทำให้สาวๆไม่อยากเข้าใกล้ฉัน เค้าคิดว่าเธอเป็นแม่ฉันกันไปหมด”

“แล้วยังไงก็นายอยากมาอาศัยบ้านฉันเอง ทำไมล่ะ อยู่บ้านคนอื่นใครจะให้อยู่ฟรีกัน ถ้านายไม่อยากตายก็เงียบซะ” ฉันเดินออกจากโรงเรียนมาพร้อมๆนายมินที่แบกกระเป๋าอย่างทุลักทุเลทั้งกระเป๋าของฉันและของนายมินเอง       

“เธอไม่เป็นอะไรใช่มั้ย วันนี้ฉันได้ยินไอ้วินมันพูดว่าเธอต่อยกับผู้ชายห้องสามเหรอ ทำตัวให้เหมือนผู้หญิงหน่อยสิ”         

“เรื่องของฉันนายไม่เกี่ยว เอ๊ะ? นี่นายเป็นห่วงฉันด้วยเหรอ น่ารักจัง” ฉันหยิกแก้มนายมิน “นายน่ายักจังเลย” นายมินปัดมือฉันออกอย่างไม่ไยดี “ทำไม แค่นี้ทำเป็นเขิน ชิ” ในระหว่างทางเดินกลับบ้านฉันเอื้อมมือไปโอบคอนายมิน ฉันมักทำตัวสนิทสนมกับนายมินเหมือนเราเป็นเพื่อนชายกัน ท่าทางลักษณะฉันดูไม่ค่อยเหมือนผู้หญิงสักเท่าไหร่ แต่ก็นั่นแหละเราสนิทกัน

“เธอเป็นผู้หญิงนะ อย่ามีเรื่องกับผู้ชายบ่อยนักสิเดี๋ยวก็เจ็บตัวหรอก” นายมินมองฉันด้วยสายตาอ่อนโยน แต่ก็ไม่ได้ทำให้ฉันใจอ่อนเลิกทะเลาะวิวาทมีเรื่องกับผู้ชายที่ขวางหูขวางตาฉันได้

“ช่างฉันเถอะน่า พวกนั้นต่างหากล่ะที่เป็นฝ่ายเจ็บตัว” พอเดินมาได้สักพักสิ่งหนึ่งก็สะดุดเข้ากับสายตาฉัน นั่นมัน...

“กรี๊ด ขนมเบื้องน่าอร่อยจัง” ฉันรีบวิ่งมาที่รถเข็นขายขนมเบื้องทันทีโดยมีนายมินเดินตามฉันมาด้วยสีหน้าละเหี่ยใจแต่ฉันไม่สนก็มันหิวนี่หวา “นี่ ยัยสมองลีบเธอจะไปไหนรอฉันด้วยสิ” นายมินวิ่งตามฉันมาติดๆ “ป้า ขอขนมเบื้องที่นึง” ฉันสั่นด้วยความดีใจขนมเบื้องคือของโปรดฉันเลยล่ะ

“นี่ยัยสมองลีบ เธอมีเงินซื้อขนมนี่กินเหรอ เมื่อวานเธอทำเงินหายนะ” พอนายพูดแบบนี้ฉันสลดทันทีฉันไม่มีเงินสักบาทเลยนี่นา ฉันเหลือบไปมองนายมิน “นายจ่ายให้ฉันหน่อยนะนายมิน นะๆๆๆๆ” ฉันทำท่าอ้อนนายมิน หมุนตัวไปมา ส่งจูบ ส่งสายตาหวานให้

“พอเลยหยุดทำท่าน่าเกลียดแบบนั้นซะ ฉันเห็นแล้วไม่สบายลูกตา น่าเกลียดชะมัด ฉันจ่ายให้เธอก็ได้” นายมินควักกระเป๋าตังค์ออกมาจากกระเป๋าอย่างทุลักทุเล ก็แหงล่ะฉันให้นายมินถือกระเป๋าให้ไหนจะกระเป๋าของนายมินเอง

“ชิ” นายมินบ่นไม่พอใจ ฉันรับขนมเบื้องมาทานอย่างอร่อยมาก แน่ล่ะฉันไม่ได้เป็นคนจ่าย ของฟรีมันอร่อยยังงี้นี่เอง “นายจะกินกับฉันมั้ย อร่อยนะสักคำมั้ย” ฉันยื่นขนมเบื้องให้นายมิน นายมินยิ้มให้ฉัน ก่อนจะ “ไม่ล่ะฉันไม่ชอบ” นายมินสาวเท้าเดินไปก่อนหน้าฉันปล่อยให้ฉันยืนค้างคนเดียว

“นี่นายทำแบบนี้ฉันรู้สึกผิดนะ หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะถ้านายไม่รอฉัน นี่ นายมิน ก็ได้กลับไปเลยฉันจะนั่งอยู่ตรงนี้จนสว่างเลยคอยดู ถ้านายไม่กลับมาหาฉัน”

“เชิญตามสบาย” นายมินหยุดเดินและหันมาพูดกับฉันและเดินปรี่ไปอย่างหน้าตาเฉย

“นี่ จริงๆเลย ไม่กินแล้ว” ฉันโยนขนมเบื้องทิ้ง หมดอารมณ์จะกิน นายมินนายทิ้งฉันไว้แบบนี้ได้ไงกลับมารับฉันเดี๋ยวนี้

“ชิ ก็ได้นายจะทำแบบนี้กับฉันใช่มั้ย” ฉันนั่งรอให้นายมินกลับมารับ แต่ดูเหมือนว่านายมิ